HDTV powstała w 1998 roku i od razu okazała się rewelacją i wielkim przełomem. Telewizję tą cechuje niewiarygodna jakość. Dzięki cyfrowemu przekazowi sygnału udało się pozbyć efektów szumu zamglenia czy innych zakłóceń, które mogły powstawać pod wpływem czynników zewnętrznych, co zaowocowało znaczną poprawą jakości obrazu i dźwięku. HDTV plasuje się na najwyższym szczeblu wszystkich sygnałów cyfrowych. Telewizja ta umożliwia także oglądanie filmów w oryginalnej, szerokoformatowej wersji – dzięki temu obraz nie jest w żaden sposób zniekształcony geometrycznie. Podstawową różnicą między standardową telewizją, a HDTV jest format obrazu. Standardowa telewizja jest w formacie 4:3, natomiast obraz HDTV przypomina obraz kinowy i ma wymiary 16:9. Rozdzielczość w standardowym SDTV wynosi 576p, natomiast HD jest w stanie wyświetlić około 5-10 razy więcej pixeli niż zwykły analogowy telewizor. Jak widać różnica między tymi dwoma telewizjami jest znacząca. Tylko niektóre telewizory HDTV posiadają wbudowane tunery. Tuner przekształca sygnał telewizyjny do postaci zrozumiałej dla odbiornika. Telewizor HDTV, niewyposażony w tuner, jest określany mianem “Gotowy do odbioru HDTV (HDTV Ready). Odbiornik HDTV bez tunera jest bezużyteczny.
Jak wskazują badania przeprowadzone przez japońską organizację Green Purchasing Network, promującą urządzenia nieszkodliwe dla środowiska, zużycie energii przez tej samej wielkości plazmy, CRT i LCD jest praktycznie identyczne. Jedynie najnowsze ekrany LCD z podświetleniem LED, które pozwala na zdecydowanie lepsze odwzorowanie barw, zużywają prawie dwukrotnie więcej energii niż standardowe LCD.
